Osmanlıca; konuşulan Türkçe'nin Arapça harfler ile yazılış şeklidir. 13.yüzyıl ile 20.yüzyıl arasında kullanılan bu alfabe Osmanlı Devletinin hüküm sürdüğü çok geniş bir coğrafyada varlığını devam ettirmiştir. 700 yıl boyunca kullanılan bu dil bilim, edebiyat, sanat ve siyasette hakim bir konuma gelmiştir. Bu süre içerisinde çok önemli eserler kaleme alınmıştır.
Fakat maalesef, 1 Kasım 1928 yılında yapılan Harf Devrimi ile Osmanlıca harfler kaldırılmış, yasaklanmış ve yerine kültürümüzle, tarihimizle hiçbir bağı olmayan Latin Harfleri kullanılmaya başlanmıştır. Harf devrimi sıradan, basit bir olay değildir. Bir günde insanların cahilleştirildiği, tarihi kökleri ile bağlarının koparıldığı bir değişikliktir. 700 yıl boyunca oluşan bilgi birikiminin atıl hale getirildiği bir değişimdir. Harf devrimi sanıldığının aksine, sadece harflerde yapılan bir değişiklik değildir. Köklü bir medeniyetten bağları tamamen koparan, kültürel değişikliklerin kolaylaştıran bir uygulamadır.
Dünya tarihine bakıldığında harf devriminin yapıldığı ve halen devam ettiği iki ülke vardır. Bunlardan birincisi Türkiye, ikincisi ise İsraildir. İsrail vatandaşlarının hemen hemen hepsinin Latin harflerini bilmelerine karşılık,1921 yılında, iki bin yıl önceki ölü ve çok karmaşık olan İbranice resmi dil olarak kullanılmaya başlanmıştır. Cumhuriyet dönemi ile sözde modernleşme adına yapılan bu değişiklik ülkeyi her alanda geriye götürmüştür. Latin harflerinin kullanıldığı 86 yıl boyunca da hiçbir alanda başarı sağlanamamıştır. Yıllar boyunca bize öğretilenin aksine günümüzde Latin Harflerini kullanmayan Çin, Rusya, İsrail ve Japonya gibi ülkeler teknoloji de en üst seviyede çalışmalar yapmaktadırlar. Kullandıkları alfabeleri gelişmelerine hiçbir zaman engel olmamıştır.
1927’de İsrail'de Latin harfleri ile fakat, İbranice kitap yayımlayan İthamar Ben-Avi adlı kişi dindar Yahudilerce topa tutulmuş ve ilhamını Türklerden aldığı iddia edilmişti. Ben-Avi ise kendini şöyle savunmuştu: “Bu fikri ben Atatürk’ten almadım, aksine onun ilham kaynağı benim. 1911’de Kudüs’e geldiğinde Mustafa Kemal’e Osmanlı'nın geleceğinin Latin harflerinde yattığını anlatmıştım, o da ikna olmuştu. Hatta ‘Latin harflerinin şerefine’ diye beraber kadeh kaldırmıştık!” demiştir.
Asıl acı olan şudur; bir Çinli 2000 yıl önce, bir İngiliz 500 yıl önce yazılmış bir eseri okuyabilirlerken; bizler 90 yıl önce yazılmış herhangi bir eseri okuyamıyoruz.
Osmanlıcanın okutulması, öğretilmesi geç kalınmış fakat, yerinde bir uygulama olacaktır. Bu sayede ülkemiz insanlarının geçmişten koparılan bağları tekrar kurulacak ve insanlarımız kendi öz benliklerine tekrar sahip çıkacaklardır.
